Door de lockdown vielen mijn lessen uit en het werd stil. Ik kreeg weer ‘kinderen’ in huis wonen. Ieder zocht zijn/haar eigen plek in het huis en mijn plek is dan natuurlijk het atelier. Net als velen ben ik gaan opruimen. Daarbij ontdekte ik hoeveel mooie materialen ik heb. Om die op nieuwe manieren te kunnen gebruiken, heb ik een elektrische kaardemolen gekocht. Enthousiast begon ik wolresten te blenden en de kleuren die ontstonden inspireerden mij tot ontwerpen. Zo ontstond de wens een nieuw huiskamerkleed te maken, waar ik normaal geen tijd voor zou hebben. Of was het uit behoefte aan geborgenheid van een eigen wollen kleed? Of behoefte iets samen maken, in verbinding? Nu had ik de kans! Er was tijd en er waren helpende handen voor het zware werk. Moedig begon ik met de buitenmaten van 3 x 2 meter.
De schilderijen en het textielwerk van Sonia en Paul Delaunay bestudeerde ik nauwkeurig. Hun vrolijke abstracte werken hebben mij altijd geïnspireerd. De gekaarde bats, inmiddels 26 kleuren, heb ik kort gevilt op A3 formaat. Eerst legde ik dun folie uit op mijn tafels waarop ik intuïtief tot mijn eigen ontwerp kwam. Er ontstonden veel cirkels en vierkanten, vertrouwde vormen waar ik vaak mee werk en spannende kleurcombinaties die ik hier en daar afzette met dikke draden. Alles nat gemaakt. Hierop plaatste ik weer folie waardoor ik het kon omdraaien. Nu lag het ontwerp ondersteboven zodat ik wol voor de ondergrond kon gaan plaatsen. Ik trok allerlei soorten ik uit de kast: shetland, bergschaap, skudde, wensleydale, enz enz. Op het laatst plaatste ik een laag dik wit naaldvilt en hierop nog een symbool: dit voorjaar – tijdens de lockdown – waren man en ik alweer 25 jaar getrouwd. Onze liefde wilde ik een plek geven in dit kleed: een kroon-kleed om onze liefde en ons gezin te vieren.
Nu het vilten……eerst alles natmaken en aanwrijven, meter voor meter. Hierna rolden we het kleed om een stok en bewogen het dan eindeloos alle kanten op. Dit nam dagen in beslag want het is echt een ambachtelijk proces. Masseren en rollen op veel manieren. Al mijn ervaring kwam weer boven samen met dierbare herinneringen van eerdere kleden die ik maakte, ook steeds mét andere mensen. Ik ervoer tijdloosheid en verbinding met elkaar. Doen wat nodig is. Dag in dag uit. Ik genoot intens.
Doorvilten: het was tijd om stevig aan de rol te gaan. Mijn man maakte een constructie met pvc buizen voor achter de fiets!! Het is lastig om een 3 meter gevaarte door het dorp te trekken, hilarisch ook, maar het werkte wel! Uitgespoeld en zongedroogd. De kleuren zijn goed gebleven en het patroon is niet verlopen. Alles is met aandacht gedaan, wat de sleutel is tot succes.
Vervolg: ik moest helaas vaststellen dat ondanks al het werk (familie i.p.v. een viltmachine) de wol nog niet zo goed was gevilt om alle lagen wol echt goed met elkaar te verbinden. Om het kleed slijtvaster te maken, ben ik gaan borduren (met maaswol van die leuke oude kaartjes) Doorpitten, rijgsteken, fantasiesteken. Ik nodig hiervoor vrouwen uit om vlakken te vullen met steekjes en zo ontstaan weer verbindingen: op het kleed én door onze gesprekken. Dat is heel mooi. Dat zijn weer mooie nieuwe herinneringen. Het maken van het kleed heeft ruimte gegeven voor ontmoeten, delen en vormgeven in deze vreemde tijd. Gelukkig is het nog niet klaar.
